Ik ben een fietser en twee keer vader. Hoe draag ik het? Ik denk al na over de volgende fietsroutes die ik met mijn kinderen ga doen!
Ik schrijf deze regels terwijl ik een baby van een paar dagen oud slapend op mijn schoot houd... en zijn pasgeboren broertje lijkt me vanaf de nabijgelegen bank in de gaten te houden. Ja, inderdaad, ik ben vader geweest en twee keer. Twee tweelingen, gezond, knap (ja, oké, ik kwijl erover...) en begeerde tweelingen die zijn gearriveerd om ons leven een draai van 360 graden te geven.
Een radicale 'tempoverandering' die, hoewel verwacht, nog steeds moeilijk te verwerken is. Zoals het feit dat De fiets is een tweede (of derde, of vierde...) vlak in mijn bestaan gaan bezetten... althans tijdelijk.
Vrienden en ervaren fietsouders om mij heen waarschuwden mij in de maanden vóór de geboorte, altijd met een zeker sarcasme en humor, al met uitspraken als “Vergeet de fiets voor minimaal een jaar”; “Profiteer nu van het trappen, want uw koopje is binnenkort op”; “Gooi de flessen weg en koop flessen” en andere parels van deze stijl. Er gaat niets boven vriendschappen om je in deze gevallen aan te moedigen, toch?
Maar ik leg me er niet bij neer dat ik de twee wielen achter me laat en, zoals met alles in het leven, zie ik het glas graag altijd halfvol. Want hoewel het waar is dat deze eerste weken een logische aanpassing zijn aan de dwergen, Ik denk dat ik sneller dan verwacht weer op de skinny bike kan stappen, al is het maar voor een ritje van maar twee uur... en dat is al heel wat! Noem me een misleiding... maar ik zie het niet zo ingewikkeld: min of meer de eet- en slaapschema's van Marcos en Lucas kennen, hun momenten van driftbuien gedurende de dag, en mezelf organiseren met hun moeder... Ik zie een glimp van een horizon van korte wekelijkse uitstapjes met de fiets, in ieder geval om mijn overall uit te trekken, terwijl zijn moeder een tijdje zal kunnen genieten van hardlopen of in de sportschool, zoals ze deed tot kort voor de bevalling. Als het ons lukt om dat gebied van fysieke activiteit voor ieder van ons te herstellen, zal het zijn alsof we de rode puntentrui van de Tour winnen.
Een ander ding zijn lange runs of assistentie bij marsen. fietstoeristen, die zeker nog een paar maanden zal moeten wachten (vooral vanwege het feit dat ik de vorm heb teruggevonden die ik nooit heb gehad...), evenals de mogelijkheid om samen met vader en moeder te gaan fietsen, net zoals we deden voordat we waren een. Maar alleen al het feit dat we nadenken over het moment waarop we de tweeling over iets minder dan een jaar mee kunnen nemen, ieder in hun stoel, of het moment waarop we ze hun eerste fiets kopen en ze leren rijden, wist een pennenstreek mijn angst om bijna dagelijks te gaan trainen zoals voorheen, elke week de fiets schoonhouden, of alle gespecialiseerde tijdschriften verslinden die in mijn handen vallen. Het is simpel, nu zijn de prioriteiten anders... en ze komen nauwelijks nog een centimeter van de wieg vandaan.
De fiets zal er altijd zijn, en zowel zijn moeder als ik We zullen proberen Marcos en Lucas de passie bij te brengen die we voelen voor deze sport, voor ons de mooiste ter wereld. Als we dat bereiken, zullen we zeker genieten van geweldige momenten fietsen als gezin die we nooit zullen vergeten. Dit is wat mijn vader voor mij heeft gedaan, en ik zal hem eeuwig dankbaar zijn.
Auteur: Víctor Marcos, Communicatie en RRSS Fietsvriendelijk
