Het eerste uitje... (na de geboorte): de sensaties herstellen, maar het moment van 'op reis gaan met je gezin' moet nog wachten
Laten we eerlijk zijn. Zelfs in mijn stoutste dromen kon ik me niet voorstellen dat ik, voordat Marcos en Lucas een maand oud waren, weer op de fiets zou kunnen stappen... en voorbij de opslagruimte zou kunnen trappen. Nou ja, het is mij gelukt! En het verbeteren van de toch al optimistische voorspellingen die ik noemde in de vorige post! Dus nu weten jullie het, ouders die voor het eerst fietsen: “Ja, dat kunnen we (fietsen)”.
Het is waar dat er aan bepaalde voorwaarden is voldaan zodat ik mijn fietsschoenen weer kon aantrekken en dat magische 'geklik' van de klikpedalen weer kon horen, slechts 20 dagen na mijn laatste rit... en met twee baby's in het huis. trekt eruit. De eerste van die voorwaarden is natuurlijk een begripvolle partner en net zo graag terugkerend naar de sport als ik., al zal het wat langer duren, omdat ze door de kwestie van de borstvoeding iets meer gehecht is aan de dwergen... letterlijk.
En de tweede voorwaarde, in ons geval, de aanwezigheid van de TANTE met hoofdletters, die geweldige schoonzus die ernaar uitkijkt om tijd door te brengen met haar neefjes en die met een glimlach van oor tot oor aanbiedt om twee of drie uur bij haar zus te blijven, meer dan genoeg tijd om weer sensatie te krijgen met de magere of de mountainbike, en wie De moeder in kwestie heeft steun voor het geval de dwergen opstandig worden.
Voor degenen onder u die deze hulpbron niet zo dichtbij hebben als wij (TANTE woont twee straten bij ons vandaan...), U kunt ook profiteren van het typische en drukke familiebezoek om even te ontsnappen en te fietsen. Je laat een plekje vrij op de bank voor iemand die het harder nodig heeft dan jij... en bovendien zullen ze je nauwelijks missen. In deze situaties zijn ouders overbodig. De familieleden komen om de kinderen en de moeder te zien... jij niet. Vat dit niet verkeerd op... hehehe.
Dus, Zodra de overeenkomst is gesloten 'jij gaat, ik blijf', hoef je alleen nog maar de fiets ruim van tevoren te controleren, zodat de typische en ongelegen vergeten lekke band je niet berooft van een paar cruciale minuten trappen., evenals het voorspelde weer voor de plaats en het tijdstip van de route, vooral om te weten welke outfit je moet dragen (vooral als je net zo 'chic' bent als ik als het gaat om kleding, kleuren, enz... ).
Alles moet klaar zijn, zodat we op de afgesproken tijd, als de dwergen het niet kunnen voorkomen met een of andere ongelegen kinderkoliek of koortspieken die immuun zijn voor Dalsy, door de deur van het huis kunnen ontsnappen, gekleed in lycra en met die trui die we hadden het nog niet voor het eerst kunnen dragen, op zoek naar de fiets, o geliefde en vergeten metgezel in vermoeidheid.
Wat mij betreft waren de sensaties op de fiets als die van een kind met nieuwe schoenen... iets minder lenig in zijn benen, iets hoger in zijn hartslag... maar even gelukkig. Blij om de wind weer in mijn gezicht te voelen, om weer op te staan om een steile helling te overwinnen, om mijn hand op te steken en andere collega’s op de weg te begroeten, om de typische verstrooide voetganger op het fietspad te ontwijken. Kortom, blij dat ik me weer fietser voel. Hiervoor was 38 kilometer voldoende. Genoeg om te onthouden waarom ik niet zonder deze sport kan leven... en waarom ik ga proberen het mijn kinderen zo snel mogelijk bij te brengen.
Volgende doel? Misschien een familie-uitstapje een bestemming voor fietstoerisme? Ik zal het je vertellen...
Auteur: Víctor Marcos, Communicatie en RRSS Fietsvriendelijk
