Trappen op gevoel versus trappen met een hartslagmeter
Enkele dagen geleden Ik ontmoette een goede vriend fietsen door de wegen van Huesca. Ik was hem uit het oog verloren sinds hij een paar jaar in Barcelona ging wonen, dus we maken van de gelegenheid gebruik om bij te praten en we praatten een beetje over alles: familie, werk, het oplossen van het land en natuurlijk onze gemeenschappelijke passie, namelijk fietsen.
Hij deed mee aan amateurs, daarna stapte hij over naar duatlon en vervolgens triatlon. Hij vertelde me dat Ik heb mijn fiets al tien jaar niet meer aangeraakt. en hij was verrast toen ik hem vertelde dat ik al twintig jaar niet meer gestopt was met fietsen – het is duidelijk dat niet dagelijks, omdat dagelijkse verantwoordelijkheden mij daarvan weerhouden, maar altijd uren duren zonder dat er iemand is om te trappen...
Gevraagd de reden van zijn vertrek al zoveel jaren: bent u gewond geraakt?
- "Nee nee…Uiteindelijk ben ik verbrand! Ik besef dat zoveel training en zoveel opoffering hebben geen zin. En waarom heb je het niet achtergelaten?
-"Schurft met plezier jeukt niet"
En het ding bleef daar, maar toen ik thuiskwam, begon ik na te denken over zijn vraag.
Trappen op sensaties
Jarenlang ben ik vrij geweest van trainingen, dat wil zeggen, ik heb geen geprogrammeerde planning, noch microcycli, noch mesocycli, noch series, noch hartslagmeter, gewoon Ik liet me meeslepen door sensaties: verre van het meest optimaal te zijn voor mijn prestaties, doe ik op elk moment wat ik het liefste wil.
Dit is mijn houding ten opzichte van fietsen. Het is niets meer dan een persoonlijke benadering om juist om die reden een hekel te krijgen aan het competitieve wielrennen, zwaar, veeleisend, maar enorm lonend. Ik wil af en toe een slabbetje blijven aantrekken. Juist omdat ik het professionele wielrennen heb gekend en de druk om te presteren ondanks dat persoonlijke omstandigheden niet gunstig waren, weet ik hoe ik mijn aanpak elke keer dat ik fiets, kan recyclen, om die bug niet te doden waar ik als kind aan verslaafd raakte toen ik fietste. Ik debuteerde in de eerste wedstrijden, nu kan ik zeggen dat ik niet train, ik geniet gewoon.
Afgezien van de hartslagmeter, watt en andere prestatiemeetelementen is dat soms het geval nodig om de geest te bevrijden, geniet van de eenvoudige handeling van trappen Want ja, vraag jezelf af waarom je op de fiets zit en niet een entiteit wordt die geprogrammeerd is om te presteren met als enige motivatie om fijner, sterker, sneller te worden... wiens zelfbeeld dat van een profwielrenner is, maar uiteraard zonder één, extra verantwoordelijkheid nemen voor zijn dagelijkse verplichtingen, gezin, werk... Trainen wordt vaak de vijand en schuldig aan het achterlaten van de fiets, zoals mijn vriend overkwam.
Druk en gebrek aan resultaten leiden tot verlating
we hebben het allemaal geweten Vallende sterren, niet alleen bij professionals, maar ook in onze omgeving: die jongen die vier dagen heeft gereden, met een aangeboren klasse die alles wint; de nieuwe man uit de groep die rijdt als een houwitser, het goed doet, een "komkommerfiets" heeft en vaak niet in een groep op pad gaat volledige methodische opleiding dat zijn coach hem stuurt om zijn sportieve doelen te bereiken, zou heel legitiem zijn!
Maar precies is dit profiel,,In een zeer groot percentage, degenen die je op een dag niet meer ziet trappen, omdat ze niet kunnen trainen wat zij denken dat ze zouden moeten doen om op hun optimale niveau te presteren; Degenen die kunnen overtrainen, vanwege de ambitie om steeds meer te presteren en wanneer de dag van hun grote doel aanbreekt, falen jammerlijk, omdat de druk de overhand heeft gekregen of om andere redenen.
Dat is wanneer de fiets wordt een vijand, die hun tijd en geld heeft gestolen en hen ook niet heeft beloond. Dus in het beste geval nemen ze tijdelijk afstand van het fietsen en in veel gevallen willen ze het niet meer aanraken, zelfs niet met een stok, in een poging in een andere sport de beloning te vinden die ze verdienen om die bitterzoete smaak te verzachten die de verdomde fiets heeft ze verlaten.
De echte fietser die van de fiets houdt
Zeker in jouw stad of dorp heb je dat wel Typisch een wielrenner waarvan je hem zijn hele leven in zijn tempo hebt zien trappen, onverschillig voor wat er om hem heen gebeurt, zich niet bewust van de ‘roddels’ van de groepen, mode en nieuwe trends. Buitenaards omdat hij daartoe besloten heeft, om zijn liefde voor de fiets niet te bedwelmen; vreemd, zodat het de essentie behoudt die hem boeide toen hij begon met trappen, en hij blijft trappen, concurrerend of niet, maar met een eeuwige glimlach terwijl hij erop rijdt.
Voor mij, en dit is een zeer persoonlijke mening, dit zijn echte fietsers. Degenen die zich niet bewust zijn van externe factoren, die er niet langer om geven of ze wel of geen haar op hun benen hebben, hun kleding, of hun fiets uit de mode is... Ze hebben het geluk dat ze een geweldige vriend voor het leven hebben., waarmee ze nieuwe landschappen zullen ontdekken, nieuwe vrienden zullen ontmoeten, steden zullen verkennen en waarom niet, zullen blijven concurreren, omdat ze duidelijk zijn dat de fiets er deel van uitmaakt, en daarmee op een vriendelijkere manier met het milieu omgaan, maar vooral alle ze hebben betrekking op zichzelf, in sommige gevallen letterlijk ;).
Sergio Pérez, voormalig profwielrenner en oprichter
